इंटरनेट वर ब्राउजिंग करून कंटाळा आला होता. बाराला पाच कमी होते. लाईट ऑफ केली, आयपॅड चार्जिंगला लावला आणि बेडरूम कडे वळलो. तेवढ्यात फोन वर मेसेज टोन वाजला. रव्याचा परत एखादा Valentine day बद्दल रटाळ जोक असेल, उद्या वाचू असा विचार करतानाच, दोन चार नवीन मेसेजची रिंग वाजली. न राहवून मी फोन हातात घेतला. पाहतो तर मनोज ने नवीन ग्रुप तयार केलेला "WeWontGiveItBack". त्याच्यावर बरेच मेसेज आलेले. निमित्त होतं, इन्डिया-पाकिस्तान वर्ल्ड कप मैचचं. उद्या मनोजच्या घरी मैच पाहायला यायचं आमंत्रण होतं. चार पाच मित्रं, सोबत अनलिमिटेड बीअर, चिकन , छोले असा मस्त बेत. बराच विचार करून मी एक मेसेज टाकला " हो , मी येईन" असा.
झोपताना विचार करत होतो. जवळपास तीन वर्षं झाली क्रिकेट बघुन. आताच्या टीममध्ये कोण कोण आहे त्याचीही काही कल्पना नव्हती. साला, एक वेळ अशी होती जीवनात की जेंव्हा वर्ल्ड कपचं शेड्युल सुद्धा तोंडपाठ असायचं. काळ सगळं कसं बदलून टाकतो, नाही का ? असो, बऱ्याच दिवसांनी मैच बघायची, ते पण इन्डिया-पाकिस्तान वर्ल्ड कप! मजा येईल बहुतेक असा विचार केला. आणि तसंही फेसाळत्या बीअरचं मन आपल्याच्याने नाही मोडवत बुवा !
बरोबर साडे अकराला मनोज कडे पोचलो. मैच वेळेवर सुरु झाली. काही इंटरेस्ट, मजा मात्र येईना. वाटले पॉवर प्ले वगैरे मध्ये थोडे एन्टरटेनिंग असेल. पण नाही हो! पन्नास ओवर संपल्या. फ्रीज मधल्या बीअर, कढईतले चिकन पण संपत आले होते. पाकिस्तानची इनिंग पण सुरु झाली. तिसाव्या ओवर पर्यंत तर इंडियाच्या विजयावर शिक्कामोर्तब पण झाले. बाकीचे सगळेजण फार एक्सायटेड होते. प्रत्येक बॉलला टाळ्या /शिट्ट्या पडत होत्या. मला मात्र एखादा रटाळ आर्ट पिक्चर पाहिल्यासारखे वाटत होते. मग मात्र मी तिथून निघायचे ठरवले. मित्रांनीही थांबायचा जास्त आग्रह केला नाही. त्यांनाही जाणवले असेल बहुतेक कि मी जाम बोअर होतोय.
घरी येताना, एका मित्राचा मेसेज आला , इंडियानं मैच जिंकली म्हणून. मेसेजेसचा अविरत वर्षाव सुरु झाला. ईंडीयन टीमचं अभिनंदन पासून ते आफ्रिदीला घातलेल्या इथे लिहिता न याव्यात अशा शिव्या! मग फोन थोडा वेळ बंद करून विचार करायला लागलो, च्यायला झालंय तरी काय आपल्याला? असं का होतंय ? आधी, भारताने झिम्बाब्वेला हरवले, तरी धिंगाणा घालायचो, सेलीब्रेट करून. एक ना एक बॉल भक्तीभावाने पाहायचो टीवीवर. आणि आज अजिबात आनंद होत नाहीये. खरं तर काही फरकच पडत नाहीये आपल्याला. काय बदललं आहे बरं, तेव्हा आणि आत्ताच्या परिस्थिती मध्ये?
आणि अचानक एका क्षणात मला माझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं सापडली. म्हणजे एकंच उत्तर होतं - "सचिन तेंडूलकर!". मैदानात त्याला फलंदाजीला उतरताना पाहिलं की, देवदर्शन झाल्याचं फिलिंग यायचं. उगीच अंगावर मुठभर मास चढायचं. आपसूक तोंडातनं शीळ आणि हातांमधनं टाळ्या बाहेर पडायच्या. त्याला प्रत्येक बॉल खेळताना छातीत उगाच धडधड वाढायची. एखादा खराब शॉट खेळला तर जीव घशात यायचा. चौकार-षटकार मारताना पाहून डोळ्याचे पारणं फिटायचं! गांगुली कितीही फॉर्म मध्ये असला आणि कितीही फटकेबाजी करत असला तरी त्याला शिव्या घालायचो सचिनला स्ट्राईक देत नाही म्हणून. मग सचिनने बाकीचे सगळे बॉल रन्स न काढता घालवले तरी. माझ्यासाठी खरं म्हणजे एकंच सत्य होतं - "क्रिकेट म्हणजे सचिन, आणि सचिन म्हणजे क्रिकेट". आणि ते वेड सचिन सोबतच संपलं कदाचित. त्या देवाचे कोटी कोटी आभार, की त्याने या कालखंडात मला जन्माला घातलं, जेव्हा सचिन क्रिकेट खेळत होता. जीवनातले जादुई दिवस दिले सचिनने खरंच. दुसऱ्या कशालाच त्याची सर नाही येणार. असो, याला कोणी शुद्ध वेडेपणा म्हणू कि काही म्हणो. आपल्यासाठी तेच खरं आहे बाबा. आणि नो रिग्रेट्स!
क्रिकेटच काय, तर जीवनात प्रत्येक बाबतीत/गोष्टीत आपला असाच एखादा एकमेव सचिन असतो. त्या गोष्टीचं अस्तित्व फक्त आणि फक्त त्या व्यक्तीच्या असण्यामुळे असतं, नाही का? पण आपल्याला उमजत नाही. त्या व्यक्तींच्या नसण्यामुळे थिंग्ज आर नॉट जस्ट द सेम. पण कधी कधी ते समजेपर्यंत फार उशीर झालेला असतो. खरंच एकमेव असतात काही जण !
असो , क्रिकेट माझ्यासाठी तर दोन भागात विभागलेलं आहे. सचिन खेळत असताना आणि सचिन रिटायर झाल्यानंतर. दुसरा भाग खरच मैटर नाही करत. मग फेसाळणाऱ्या बिअरचं मन तुटलं तरी चालेल! आजच मनोजचा मेसेज आला , संडेला इंडिया - साउथ आफ्रिका मैच. नवीन मेन्यु वगैरे. शांतपणे वोट्स-एप च्या त्या ग्रुप मधनं बाहेर पडलो आणि आय पॅड हातात घेऊन यु ट्यूब वर पॉज केलेला शारजाच्या थंडरस्टोर्म मैचच्या हाय लाईट्सचा विडीओ रीज्युम केला. आणि काय आश्चर्य बघा , संडेला कुठेतरी आत दडून बसलेली ती शीळ आत्ता तोंडातून आपसूक बाहेर पडली. अगदी आधीसारखी!!!
झोपताना विचार करत होतो. जवळपास तीन वर्षं झाली क्रिकेट बघुन. आताच्या टीममध्ये कोण कोण आहे त्याचीही काही कल्पना नव्हती. साला, एक वेळ अशी होती जीवनात की जेंव्हा वर्ल्ड कपचं शेड्युल सुद्धा तोंडपाठ असायचं. काळ सगळं कसं बदलून टाकतो, नाही का ? असो, बऱ्याच दिवसांनी मैच बघायची, ते पण इन्डिया-पाकिस्तान वर्ल्ड कप! मजा येईल बहुतेक असा विचार केला. आणि तसंही फेसाळत्या बीअरचं मन आपल्याच्याने नाही मोडवत बुवा !
बरोबर साडे अकराला मनोज कडे पोचलो. मैच वेळेवर सुरु झाली. काही इंटरेस्ट, मजा मात्र येईना. वाटले पॉवर प्ले वगैरे मध्ये थोडे एन्टरटेनिंग असेल. पण नाही हो! पन्नास ओवर संपल्या. फ्रीज मधल्या बीअर, कढईतले चिकन पण संपत आले होते. पाकिस्तानची इनिंग पण सुरु झाली. तिसाव्या ओवर पर्यंत तर इंडियाच्या विजयावर शिक्कामोर्तब पण झाले. बाकीचे सगळेजण फार एक्सायटेड होते. प्रत्येक बॉलला टाळ्या /शिट्ट्या पडत होत्या. मला मात्र एखादा रटाळ आर्ट पिक्चर पाहिल्यासारखे वाटत होते. मग मात्र मी तिथून निघायचे ठरवले. मित्रांनीही थांबायचा जास्त आग्रह केला नाही. त्यांनाही जाणवले असेल बहुतेक कि मी जाम बोअर होतोय.
घरी येताना, एका मित्राचा मेसेज आला , इंडियानं मैच जिंकली म्हणून. मेसेजेसचा अविरत वर्षाव सुरु झाला. ईंडीयन टीमचं अभिनंदन पासून ते आफ्रिदीला घातलेल्या इथे लिहिता न याव्यात अशा शिव्या! मग फोन थोडा वेळ बंद करून विचार करायला लागलो, च्यायला झालंय तरी काय आपल्याला? असं का होतंय ? आधी, भारताने झिम्बाब्वेला हरवले, तरी धिंगाणा घालायचो, सेलीब्रेट करून. एक ना एक बॉल भक्तीभावाने पाहायचो टीवीवर. आणि आज अजिबात आनंद होत नाहीये. खरं तर काही फरकच पडत नाहीये आपल्याला. काय बदललं आहे बरं, तेव्हा आणि आत्ताच्या परिस्थिती मध्ये?
आणि अचानक एका क्षणात मला माझ्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं सापडली. म्हणजे एकंच उत्तर होतं - "सचिन तेंडूलकर!". मैदानात त्याला फलंदाजीला उतरताना पाहिलं की, देवदर्शन झाल्याचं फिलिंग यायचं. उगीच अंगावर मुठभर मास चढायचं. आपसूक तोंडातनं शीळ आणि हातांमधनं टाळ्या बाहेर पडायच्या. त्याला प्रत्येक बॉल खेळताना छातीत उगाच धडधड वाढायची. एखादा खराब शॉट खेळला तर जीव घशात यायचा. चौकार-षटकार मारताना पाहून डोळ्याचे पारणं फिटायचं! गांगुली कितीही फॉर्म मध्ये असला आणि कितीही फटकेबाजी करत असला तरी त्याला शिव्या घालायचो सचिनला स्ट्राईक देत नाही म्हणून. मग सचिनने बाकीचे सगळे बॉल रन्स न काढता घालवले तरी. माझ्यासाठी खरं म्हणजे एकंच सत्य होतं - "क्रिकेट म्हणजे सचिन, आणि सचिन म्हणजे क्रिकेट". आणि ते वेड सचिन सोबतच संपलं कदाचित. त्या देवाचे कोटी कोटी आभार, की त्याने या कालखंडात मला जन्माला घातलं, जेव्हा सचिन क्रिकेट खेळत होता. जीवनातले जादुई दिवस दिले सचिनने खरंच. दुसऱ्या कशालाच त्याची सर नाही येणार. असो, याला कोणी शुद्ध वेडेपणा म्हणू कि काही म्हणो. आपल्यासाठी तेच खरं आहे बाबा. आणि नो रिग्रेट्स!
क्रिकेटच काय, तर जीवनात प्रत्येक बाबतीत/गोष्टीत आपला असाच एखादा एकमेव सचिन असतो. त्या गोष्टीचं अस्तित्व फक्त आणि फक्त त्या व्यक्तीच्या असण्यामुळे असतं, नाही का? पण आपल्याला उमजत नाही. त्या व्यक्तींच्या नसण्यामुळे थिंग्ज आर नॉट जस्ट द सेम. पण कधी कधी ते समजेपर्यंत फार उशीर झालेला असतो. खरंच एकमेव असतात काही जण !
असो , क्रिकेट माझ्यासाठी तर दोन भागात विभागलेलं आहे. सचिन खेळत असताना आणि सचिन रिटायर झाल्यानंतर. दुसरा भाग खरच मैटर नाही करत. मग फेसाळणाऱ्या बिअरचं मन तुटलं तरी चालेल! आजच मनोजचा मेसेज आला , संडेला इंडिया - साउथ आफ्रिका मैच. नवीन मेन्यु वगैरे. शांतपणे वोट्स-एप च्या त्या ग्रुप मधनं बाहेर पडलो आणि आय पॅड हातात घेऊन यु ट्यूब वर पॉज केलेला शारजाच्या थंडरस्टोर्म मैचच्या हाय लाईट्सचा विडीओ रीज्युम केला. आणि काय आश्चर्य बघा , संडेला कुठेतरी आत दडून बसलेली ती शीळ आत्ता तोंडातून आपसूक बाहेर पडली. अगदी आधीसारखी!!!
